Bir umut için hergün saatimizi kuruyor günümüze öyle başlamaya çalışıyoruz,
Saatin her salisesi bazen o kadar değerli oluyor ki sanırsın ki bugün dünyanın sonu gelmiş.
Ona göre yaşamaya devam ediyoruz bir gün nefesimizin duracağını bile bile bir koşturmaca,, zamana karşı bir yarış içersindeyiz...
Üzülünce kalbimiz, bunu belli etmemeye çalışsa da, bir başkasının yüzünün gülmesine sebep olmaya çalışır mutlu olabilmek için.
Peki ya neden bir insan kendisi için değil de hep başkalarının mutlu olmasına çaba sarf eder?
Neden bir gülümsemeye razı kalıyoruz?
Nedenlerle dolu hayatımızın bize yapmış olduğu bir oyunumu bizi sağa sola savuran?
Ahh gecelerin efendisi söyle seni hak edecek ne yaptı bu yürek,, ne yaptı da seni kazandı? Usul usul sarılmak istiyorsun yorgun omuzlarına dokunarak... Zarar vermeden yalnız olmadığını kulağına fısıldayarak "ben burdayım". Yalnız değilsin küçük kız...
Avuçlayarak ellerini sımsıkı tutarak,,
Sen benim canıma can katan gamzeli meleğimsin diyerek gözlerinin içine bakarak gökyüzünü yalnız gezen bir yıldıza açarak gülümsedi...
Ve ayuka çıkan sessizce ağlayan yüreklerimizi geceye inat duyurmadık mı?
Umut mudur insanı sevdalara saran,, yoksa el açıp Çaresizce Allah'a yalvardığımız mı ?
Vesselam....